Badanie dna oka pozwala nie tylko zdiagnozować chorobę związaną bezpośrednio z oczami, ale również wiele schorzeń ogólnoustrojowych takich jak cukrzyca, nadciśnienie tętnicze czy miażdżyca. Badanie wykonuje się specjalnym wziernikiem ocznym zwanym oftalmoskopem. Wczesne wykrycie zmian może zapobiec rozwojowi trudnych do leczenia postaci choroby.
Badanie polega na porównaniu obrazu idealnego oka z rzeczywistym obrazem dna oka pacjenta. Badanie dna oka dostarcza informacji nie tylko o tym, w jakiej kondycji są nasze oczy, ale również wiele mówi na temat funkcjonowania całego organizmu. Wczesne wykrycie zmian na dnie oka pozwala monitorować rozwój takich chorób jak cukrzyca, miażdżyca lub nadciśnienie.
Badanie dna oka: przygotowanie do badania
Przed badaniem dna oka okulista zbiera wywiad. Pyta m.in. o wiek, zawód (chodzi o możliwość odklejenia siatkówki pod wpływem wysiłku), przyjmowane leki, sposób odżywiania, przebyte choroby oraz przewlekłe i aktualne dolegliwości.
Żeby dno oka było dobrze widoczne – źrenicę rozszerza się kroplami z atropiną (nie wolno ich stosować, jeśli cierpimy na jaskrę). U zdrowych osób atropina nie upośledza widzenia, choć przez jakiś czas utrudnia czytanie.
Wziernikowanie – badanie dna oka
Do badania służy urządzenie elektryczne – oftalmoskop, czyli wziernik okulistyczny. Najprostszy oftalmoskop to wklęsłe zwierciadło z otworem w środku. Światło żarówki odbija się w lusterku, wpada do oka i oświetla jego dno.
Lekarz-okulista trzyma wziernik przed swoim okiem i zbliża go do oka chorego. Jego prawe oko obserwuje dno prawego oka pacjenta a lewe – lewego. Jest to tzw. wziernikowanie bezpośrednie. Wadą tego badania jest dwuwymiarowość uzyskiwanego obrazu. Trudno też obserwować skrajny obwód dna oka.
