HRT – LASEROWA TOMOGRAFIA SIATKÓWKI
Badanie HRT to tomograficzne obrazowanie wybranych struktur dna oka – siatkówki i tarczy nerwu wzrokowego. Badanie HRT jest bardzo istotne dla oceny neuropatii jaskrowej, dlatego powinno być wykonywane tylko przez doświadczonego lekarza okulistę, a nie technika. Jest to ważne, bowiem podczas pierwszego badania wyznaczyć trzeba niezwykle precyzyjnie granicę tarczy nerwu wzrokowego.
Najważniejszą zaletą badania HRT jest możliwość śledzenia postępu jaskry w ujęciu czasowym, poprzez powtarzanie badania HRT co 6-8 lub 12 miesięcy (w zależności od stanu zaawansowania jaskry). Badanie HRT daje także ocenę zagłębienia w tarczy nerwu wzrokowego.
Badanie HRT uznaje się za najistotniejsze dla właściwego leczenia jaskry.
Do czego służy badanie HRT?
Aparat umożliwia pomiar tarczy nerwu wzrokowego, obrzęków siatkówki oraz rejestrowanie występujących w tych strukturach zmian. Bardzo ważnym elementem w prowadzeniu pacjentów jest analiza progresji choroby.
Jak często należy wykonywać badanie HRT ?
Jeśli pacjent jest w grupie ryzyka badanie HRT należy wykonywać co 8-10 miesięcy. Jeśli pacjent choruje na jaskrę – co 6 miesięcy.
Jak przygotować się do badania HRT?
Badanie jest bezbolesne i nieinwazyjne. Może być wykonywane bez poszerzania źrenic.
Główne wskazania
ocena dynamiki jaskry
Zalety HRT
– badanie szybkie i nieinwazyjne o wysokiej precyzji i rozdzielczości pomiarów
– umożliwiające wykrywania nawet bardzo małych zmian w obrazie tarczy (do setnych części milimetra dzięki zastosowaniu unikalnej technologii stabilizacji obrazu)
– ułatwiające i uzasadniające podjęcie decyzji co do rozpoczęcia, zmiany lub nawet powstrzymania się od nieobojętnego, przewlekłego leczenia przeciwjaskrowego.
Technika badania HRT
Badanie HRT jest badaniem szybkim i nieinwazyjnym (bezbolesnym), a polega na skanowaniu tarczy n. II przy pomocy światła laserowego o długości fali 670 nm (zakres podczerwieni).
Podczas gdy pacjent skupia wzrok na zielonym punkcie (niezbędne kilkusekundowe powstrzymanie się od mrugania)
Światło lasera penetruje coraz głębsze warstwy tarczy n. II, co umożliwia uzyskanie wielu obrazów dwuwymiarowych. Obrazy te nałożone na siebie tworzą trójwymiarową mapę powierzchni tarczy n. II i przytarczowej siatkówki.
